Pisarstwo Macieja Malickiego to jeden z bardziej integralnych projektów literackich we współczesnej polskiej prozie. Autor czerpie z własnej biografii, a jego książki przypominają diariusz wagabundy, dla którego nie istnieje wyraźna granica między życiem a twórczością. Najnowsza książka Malickiego to nominalnie kryminał. Jednak gatunkowe przyporządkowanie książki „Kogo nie znam" nie zamyka tej prozy w ciasnej konwencji. Malicki bowiem snuje opowieść na obrzeżach swoich głównych zainteresowań artystycznych: namysłem nad autentycznością i naturą języka literackiego, a także możliwościami mimetycznego odwzorowania rzeczywistości. W przypadku „quasi-thrillera" Malickiego dowiadujemy się, że faktyczne rozwiązanie kryminalnej intrygi jest w nas samych. Autor napisał wszak książkę prawdziwie egzystencjalną - na jej kartach rozgrywa się przede wszystkim dramat bohatera, który poszukując zaginionych osób, dociera do wnętrza własnych rozterek. Malicki unika pretensjonalności, jaka towarzyszy zagubionym w świecie domorosłym detektywom. Jego bohater jest archiwistą egzystencji pełnej zachwytu nad przypadkowością, a otwartość na to, co przynosi życie czyni z niego wiarygodnego świadka tajemnicy istnienia. Książkę Malickiego otwiera motto z wiersza jego rówieśnika, Rafała Wojaczka, pobratymcy pisarzy, którzy stawiają swoje życie na ostrzu literackiego noża.